Анзаарагдамгүй мөчүүд

“Сайныг үйлдэхдээ зүрхшээхгүй байцгаая. Учир нь хэрэв бид шантрахгүй байвал цаг нь болохоор хурааж авна” Галат 6:9.
Би шинэ ургацын ногооноос авахаар дэлгүүрийн буланд зогсож байлаа. Цэвэрхэн боловч ноорхой хувцастай нэгэн жижигхэн туранхай хүү ууттай шинэ ногоон вандуйг өлссөн байдалтай шунахайран харж байв.
Би төмснийхөө үнийг төлсөн боловч шинэ ногоон вандуйны үзэмжинд татагдав.
Би уул нь кремтэй вандуй, төмсөнд нугасгүй хүн л дээ. Вандуйг харж байхдаа миний хажууд зогсож байсан Mr. Миллер (дэлгүүрийн эзэн) болон ноорхой хувцастай хүү хоёрын яриаг сонсохгүй байж чадсангүй.
Сайн уу Барри, өнөөдөр хир байна даа?
Сайн уу, Mr. Миллер. Сайн, баярлалаа. Энэ вандуйнуудыг сонирхоод л. Гоё харагдаж байна.

Тийм, гоё шүү. Ээж нь хир байна даа?
Сайн. Өдөр бүр сайжраад л.
Сайн байна. Чамд ямар нэгэн юм хэрэгтэй юу?
Үгүй ээ, би зүгээр л вандуйнуудыг харсан юм.
Чи наадхаасаа гэртээ аваачихгүй юм уу? гэж Mr. Миллер асуув.
Үгүй ээ, надад мөнгө байхгүй.
Тэгвэл хоёулаа наймаалцъя л даа.
Надад миний хамгийн үнэтэй шилэн бөмбөлөг байна.
Тийм үү? Харъя гэж Mr. Миллер хэлэв.
Энэ байна. Маш дэгжин эд шүү.
Тийм байна. Хмммммм, энэ уул нь цэнхэр өнгөтэй болохоос дажгүй юм байна, би улааныг хайж байгаа. Чамд гэрт чинь энэн шиг улаан байна уу? гэж дэлгүүрийн эзэн асуув.
Яг байхгүй л дээ, гэхдээ бараг л...
Ингэе хоёулаа. Чи энэ ууттай вандуйг ав, тэгээд дараа ирэхдээ надад улааныг олоод ир гэж Миллер хүүд хэлэв.
Тэгье, заавал авчиръя. Баярлалаа Mr. Миллер.
Ойрхон зогсож байсан хатагтай Миллер надад туслахаар ирэв. Тэр инээмсэглэн, “Манай энд түүнтэй адилхан 2 хүүхэд байдаг юм. Энэ 3 маш ядуу амьдралтай. Жим тэд нартай вандуй, алим, помидор гээд л юу байна наймаалцаж болох бүх зүйлээр наймаалцдаг юм. Тэд улаан бөмбөлгөө барьсаар ирэхэд, тэд үргэлж ирдэг, Жим улаанаас нь залхсан байдалтайгаар дахин нэг ууттай вандуйгаар ногоон өнгөтэйг нь сольж захиална. Тэгээд л тэд дэлгүүр уруу дахин ирэх хэрэгтэй болдог.
Би энэ хүний тухай сонсоод сэтгэл хөдөлсөөр дэлгүүрийг орхив.
Түүнээс хойш хэсэг хугацааны дараа би Колорадо уруу нүүсэн боловч энэ хүнийг, хөвгүүдийг, жижиг шилэн бөмбөлөгний тухай түүхийг мартаагүй.
Хэдэн жил өнгөрч хугацаа харвасан сум шиг өнгөрөв.
Саяхан би Идахо дахь найзууд дээрээ зочлох завшаан гарч, тэнд байх хугацаандаа Mr. Миллер нас барсныг сонсов.
Тэр оройдоо бидэнд оршуулгын урилга ирж, найзуудтайгаа тийшээ хамт явахаар болов.
Оршуулган дээр ирэхэд гашуудагсдыг тайвшруулах гэсэн олон хүн ар араасаа цувран зогссон байв.
Бидний өмнө гурван залуу зогсож байв.
Нэг нь цэргийн хувцастай, нөгөө хоёр нь үсээ сайхан зассан, цагаан цамцтай, хар костьюмтай... бүгд л мэргэжлийн харагдаж байв.
Тэд нөхрийнхөө авсны хажууд тайван зогсож байсан хатагтай Миллер уруу дөхөн очив.
Тэд нэг нэгээрээ хатагтай Миллерийг тэврэн үнсэж, товчхон үг хэлээд авс уруу явав.
Хатагтай Миллер тэднийг нэг нэгээр нь нүд дагуулан харж байв. Тэд нэг нэгээрээ авс уруу дөхөн очихдоо дулаан гараараа аль хэдийнээ хөрсөн Миллерийн хүйтэн гараас барьж хэсэг зогсож байв.
Гурвуулаа ихэд гашуудсан янзтай нүднийхээ нулимсыг арчин өнгөрч байв.
Дараа нь хатагтай Миллертэй бид уулзацгааж, түүнд олон жилийн өмнө болсон шилэн бөмбөлөгний тухай түүхийг сануулж, дэлгүүрт надтай хэрхэн ярьж байсныг нь хэлэв.
Түүний нүд гялалзан намайг авс уруу дагуулан явав.
Саяын та нарын хажуугаар өнгөрсөн залуучууд бол нөгөө хүүхдүүд шүү дээ. Тэд надад Жимийн тэдэнтэй наймаалцсан бүгдэд хичнээн их талархаж явдгаа хэлж байсан.
“Одоо, Жим бөмбөлөгний өнгө, хэмжээний... талаар бодлоо өөрчилж чадахгүй учраас тэд өрөө төлөхөөр ирцгээсэн гэнээ.”
Бид энэ дэлхийд байхдаа хэзээ ч хангалттай эд баялагтай болж чадахгүй, гэвч одоо Жим өөрийгөө Идахо дахь хамгийн баян хүнд тооцох байсан байх даа.”
Хатагтай нөхрийнхээ амьгүй болсон гарыг зөөлнөөр өргөхөд дор нь онцгой гялалзан харагдах гурван улаан шилэн бөмбөлөг хэвтэж байв.
Бид өөрсдийн хэлсэн үгээрээ биш харин сайхан сэтгэлийн улмаас хийсэн үйлсээрээ дурсагдах болно. Амьдрал бол бид хичнээн их зүйл хуримтлуулснаар хэмжигдэхгүй харин бусдад хичнээн их өгснөөр хэмжигддэг.

Бяцхан хүүгийн тэврэлт

“Хайр бол тэвчээртэй, энэрэнгүй юм” 1 Коринт 13:4
Бид хоёроос өөр хүүхэдтэйгээ сууж байгаа хүн ресторанд байхгүй байв. Би Ерикийг сандал дээр суулгахад хүн бүр чимээгүй суун ярилцаж байхыг харав. Гэнэтхэн Ерик хөгжилтэй дуугаран, “Сайн уу” гэж хэлэв. Тэр булбарай зөөлөн гараа өндөр сандлынхаа ширээн дээрээс даллав. Хэн нэгэн хөгжөөн баясгагчтай тэр хөгжилдөж байхдаа нүд нь баясгалантайгаар жартайн, шүдгүй амаа ангайлган инээж байв.
Би эргэн харж, түүний хөгжөөн баясгагчийг харав.
Цахилгаан нь эвдэрсэн хэлхгэр өмдтэй, урагдаж онгойсон гуталных нь цаанаас хуруунууд нь ёрдойн гарсан нэгэн хүн зогсож байв. Өмссөн цамц нь хиртэй, даахирч ширэлдсэн үс нь замбараагүй харагдаж байв. Түүний хууз сахал нь сахал гэж хэлэхэд хэцүү, хамарных нь дээгүүр улаан судлууд сүлжин харагдаж байв. Бид түүний үнэрийг мэдрэхэд дэндүү хол байсан ч ямаршуу үнэр ханхлахыг нь би мэдэж байв. Тэр гараа даллан, дэрвэгнүүлж байв.
"Сайн уу, бяцхан хүү минь"
"Сайн уу, том хүү, тэнүүлчин ах нь чамайг харж байна" гэж өнөөх хүн Ерикт хэлэв.
Нөхөр бид хоёр бие биенийгээ харав. Одоо яах уу?
Ерик инээсэн хэвээр “Сайн уу” гэв.
Ресторанд байсан бүх хүн биднийг харж, дараа нь тэнүүлчин уруу харав.
Баясгагч хөгшин миний хөөрхөн хүүтэй даапаалан тоглосоор.
Бидний захиалсан хоол ирэхэд өнөөх хөгшин өрөөний нөгөө талаас хашгирч эхлэв...
"Чи бялуунд дуртай юу? Чи нуугдаж тоглож мэдэх үү? Хөөе, тэр нуугдаж тоглохыг мэднэ гэж байна... "
Хөгшнийг хэн ч таашаахгүй байгаа нь илт. Тэр согтуу байгаа нь илт.
Нөхөр бид хоёр ичиж байв.
Өөрийн үйлдлээрээ тэнүүлч хөгшнийг бишрүүлж, өхөөрдөм үгэнд нь баясаж байсан Ерикээс бусад нь чимээгүй хоолоо идэцгээж байв. Бид арай хийн хоолоо идэж дуусаад хаалга уруу зүглэв. Нөхөр маань тооцоогоо төлсний дараа машины зогсоол дээр уулзахаар болов.
Хөгшин хаалга хөндөлсөн итгэлгүй суув.
“Эзэн минь ээ, энэ хүн Ерик бид хоёртой ярихаас өмнө биднийг эндээс гаргаж өгөөч” гэж би залбирав.
Би түүн уруу дөхөж байхдаа хүүгээ аль болох түүний амьсгалаас холдуулахыг хичээн хойш нь түлхэв.
Тэгтэл Ерикийн гар над уруу сарвайн, тэврүүлэх гэж байгаа юм шиг над уруу өгсөв.
Ерикийг зогсоохоос өмнө тэр миний гараас мултран нөгөө хүний гар уруу дамжив.
Гэнэт муухай үнэр ханхлуулсан хөгшин, бяцхан хүү хоёр ойр дотно, халуун дулаан тэврэлтээр тэврэлдэв.
Ерик бүрэн итгэл, хайр, дуулгавартай хөдөлгөөнөөр хөгшний ноорхой мөрөн дээр толгойгоо тавив. Хөгшний нүд аниастай, сормуусных нь цаанаас нулимс мэлэлзэн харагдав. Амьдралын нугачаанд үрчлээтэж, нухлагдсан түүний гар хүүгийн дороос тэвэрч, нуруугий нь зөөлөн зөөлнөөр алгадаж байв. Тэр хоёр бие биенээ аль эртнээс мэддэг байсан юм шиг бие биеэ хайрлаж байв. Би алмайран зог тусав.
Хөгшин Ерикийг гар дээрээ эрхлүүлэн өргөж, дараа нь над уруу харав.
Тэр надад тушаангуй өнгөөр “Энэ хүүхдийг сайн харж байгаарай” гэв.
Би арай хийн хоолойн дээрээ тээглэсэн нулимсаа залгиж, “тэгнээ” гэж хэлэв.
Намайг Ерикийг түүний өврөөс энхрийлсээр удаанаар авахад тэр өвдөж байгааг мэдэрсэн. Хүүгээ гар дээрээ авахад хөгшин “Бурхан чамайг ивээх болтугай, хатагтай, чи надад Кристмасын бэлгийг минь өглөө” гэв.
Би юу ч хэлж чадалгүй баярлалаа гэж амандаа бувтнав. Ерикийг тэврээд машин уруугаа гүйв.
Нөхөр маань яагаад намайг Ерикийг чанга тэврээд уйлаад байгааг, яагаад Бурхан минь, Бурхан минь намайг уучлаач гэж хэлээд байгааг асуусаар байв.
Би, ямар ч шүүмжлэлгүйгээр зүгээр л хүний зүрх сэтгэлийг харж, Христийн хайрыг гэрчилсэн гэм зэмгүй бяцхан хүү ба хүнийг хувцсаар нь шүүдэг ээж хоёрыг харсан.
Би хүүхэд биш хүүгээ хараагүй сохор итгэгч байсан.
Бурхан надаас “Чи хүүгээ хэсэг хугацаанд хуваалцаж болох уу?” гэж асуух шиг л болсон.
Бурхан өөрийн Хүүгээ мөнхөд хуваалцсан!
Ноорхой хувцастай хөгшин өөрийн эрхгүй надад “Бурханы хаанчлалд орохын тулд бид хүүхэд шиг болох ёстой” гэдгийг сануулсан.
“Үнэнээр Би та нарт хэлье. Бурханы хаанчлалыг хүүхэд адил хүлээн авахгүй хүн тийш ер орохгүй гэжээ” Лук 18:17.